Cüneyt Arkın kimdir
Bulunduğu yere tırnaklarıyla kazıyarak gelmek tabirinin hakkını veren, hepimizin gönlünde başka bir yer edinmiş, Yeşilçam’ın özel isimlerinden Cüneyt Arkın’ın hayat hikayesidir…
“Ne hayatlar var ya hu!” diye en son ne vakit iç geçirdiniz? Ben sanırım bu biyografiyi yazarken. İzlediğimiz her sinema karesinde nasıl da nitekim uzaklaşıyormuş insan, yazarken bir defa daha anladım. Öylesine sıkıntı bir hayatmış ki Cüneyt Arkın’ınki, her şeyden evvel hiç vazgeçmeden yoluna devam etmeyi bildiği için tebrik etmek gerek kendisini.
Gerçekten de her hoş şeyin gerisinde sonsuz bir emek var. Bunu Cüneyt Arkın’ın hayatını okuduğunuzda bir kere daha anlayacaksınız. Ben kendi hisseme onun ömründen almam gerekeni aldım. Umarım sizin de kalbinizde ve aklınızda kaç hoş his uyansın…
Her zorluğun üstesinden gelip hayallerinden vazgeçmediğin için, anne kelamı dinlediğin için, koyun kokusunun emeğini kendi değirmeninde sabırla öğüttüğün için çok teşekkür ederim. Artık biliyorum ki, tüm bu hoş sinemaların, hayat verdiğin onca karakterin sebebi daima bunlar…
İşte bu yüzden eminim bu hastane günleri de geçecek. Hem sonra, gerçek yıldızlar da aslında hiç kaybolmayacak…
Çocukluğu
Cüneyt, 8 Eylül 1937’de, Eskişehir’in merkezine bağlı Karaçay köyünde Halise Hanım ve Hacı Yakup Bey’in on üç çocuğundan biri olarak dünyaya geldiğinde ailesi ona “Fahrettin Cüreklibatır” ismini verdi. Babası Hacı Yakup Beyefendi, Kurtuluş Savaşı’na katılmıştı ve aslen Nogay’dı. Nogaylar, Astrahan yöresinde Nogayca konuşan Türk boylarıydı.
Yakup Beyefendi, ince uzun bir adamdı. Okumamıştı. Ancak içine doğup büyüdüğü tabiat, onu öylesine sabırlı ve bilgili yapmıştı ki… Kocaman elleriyle toprak kadar sabırlı bu adam, koyundan kuşa her hayvanı, ekinleri, yıldızları, yağmuru çok düzgün tanırdı. Bereketli elleriyle otlardan ilaçlar yapıyor; tabiatın ona öğrettiği ne varsa, o da çocuklarına aktarmaya çalışıyordu. Yıllar sonra “Cüneyt Arkın” olup ünü ülkesini aştığında Cüneyt, anasını, babasını sevgiyle ve sabırlarına duyduğu hayranlıkla anlatacaktı. Yoksulluğun onların hayatına getirdiği acı, insanı taş ederdi. Onlar ise, kalbinin kuzeyini sevgiden şaşırmayan o hoş beşerler oldular…
“Bak ekinler büyüyor oğlum, seslerini duyuyor musun?” diyordu babası oğluna. Yakup Beyefendi, ekinlerin büyüme seslerini duyuyor, oğluna da dinletiyordu. Anadolu beşerinin emek kokan hayatı vardı onda. Daima bozkır güneşine bakmaktan gözleri daima kısıktı ve yüzü kırışıklıklarla doluydu.
Anacığı Halise Hanım, on üç çocuk doğurmuş; lakin yoksulluktan, bakımsızlıktan, biraz da cahillikten onunu toprağa vermişti. Onun da elleri daima çalışmaktan kocaman kocaman nasırlar tutmuştu. Öylesine sessizdi ki… Cüneyt, yıllar sonra anacığından ise, “Asla şikayet etmez; varla yok ortasında yaşardı” diye bahsedecekti. Kına ile kapatmaya çalıştığı o nasırlı elleri, kurban olunası, öpülesi, sevilesiydi…
3 koyunları vardı, geçim kaynakları sayılabilecek. Cüneyt, sıfır numara saçları ve güneşten yanmış kapkara yüzüyle bütün gün o koyunların peşinde koşturuyordu. Yokluk ve acının gerçek tarifini öğrenerek yaşadığı çocukluk, neyse ki sevgi doluydu.
Üç kardeş üç hayat
Hayatta kalmayı başarmış üç kardeştiler. Yani en azından büyümeyi başarmışlardı. Büyük ablası, annesine benziyordu Cüneyt’in gözünde. Güçlüydü, çalışkandı ve onun da elleri nasır tutmuştu. Kınalı elleriyle ablası, ne çocukluğunu ne de genç kızlığını yaşadı. Cüneyt, daima sessizce, saklı bâtın ağladığını düşünürdü ablasının. Onun hayatı yaz kış koyunların peşinde koşmaktan ibaretti. Çok sevdiği ablası bir hastalığa yakalandı ve hekimin olmadığı bu şartlarda yok yere öldü.
Yine de tahminen nefes aldığı için, yeni bir güne uyandığı için şanslıydı. Zira küçük ablası bir gün hiç uyanmamak üzere trajik bir son ile sonsuz bir uykuya dalacaktı. Cüneyt, yıllar sonra ailesini kendi kaleminden anlatırken küçük ablasını, “Bozkır Ağustosunun zerdalisi üzere tatlı çilliydi” diye anıyordu. Üçüncü çocuğuna gebe kalasıya kadar o da bu hayatta bir nefese sahipti. Her şey kocasının bu çocuğu doğurmasını istemediğinde başladı. Bugünkü sıhhat şartları ve teknolojinin tek karşılığı o vakitler kocakarı ilaçlarıydı. Ve maalesef, bu tatlı çilli bayan, kocakarıların ellerinde öldü.
Onu kaybetmek Cüneyt’i çok sarsmıştı. Eskişehir’in dışında, ablasının duvarlarını çamurlu elleriyle sıvadığı bir gecekondu vardı. Genç ellerinin izleri, emeğin izleri vardı bu duvarlarda… Cüneyt Arkın yazısında, “Yıllarca o izleri, ablamın ellerini hasretle öptüm” diyordu.
Bazen eski vakitlerde, mevt bu kadar kolay ve bu kadar acımasız olabiliyordu; çaresiz bırakıyordu insanı.
Ailenin başka üyeleri
Köpekler, kuzular, kuşlar ve bir eşek de, Cüreklibatır ailesinden sayılıyordu. Üç çoban köpeğinden en çelimsizine, anasız büyüdüğü için Öksüz ismini vermişlerdi. Cüneyt, onun gözlerine baktığında derin bir tasa gördüğünden emindi. Tahminen bu sebepten ona başka bir düşkündü; Öksüz de ona. Bir yabancıyı asla yanına yaklaştırmaz, daima muhafaza içgüdüsünde Cüneyt’le oyunlar oynardı.
Bir de onsuz yaşayamayacak bir eşeği vardı; o da ailedendi. Sevgi selinden mütevellit, “Sevdam” demişti ismine. Birbirlerine farklı düşkünlerdi; hele Sevdam’ın Cüneyt’e olan düşkünlüğü, tam manasıyla sevginin, vefanın tarifi üzereydi. Daima ahırdan kaçıp okulun önünde çok sevdiği arkadaşını bekliyordu. Ne zamanki o hoş gözleri Cüneyt’i görüyor, her şey tabiatıyla olağana dönüveriyordu. Kocaman başını, Cüneyt’in küçük göğsüne bir kezcik yaslayabilmek içindi tüm bu kaos.
Gözlerinden hüzün eksilmeyen anasız kuzuları da aileden bellemişlerdi. Analı kuzular hoplayıp zıplarken onların bir kenarda duruşu, çok dokunmuştu içlerine. Ahırlarına yuva yapan bir çift kırlangıç ve onların küçük yavrularını da aldılar ailelerine. Hepsini ailenin bir üyesinden ayırmadan, “sevdiler”.
Tüm bu hayvanlar tahminen de Cüreklibatır ailesinin kaybettiği çocuklarını temsil ediyordu. Kalplerinde evlatlarının acısını sessiz sedasız biriktiren Halise Hanım ve Yakup Beyefendi, bu hayvanlara ana baba olmayı seçmişti. Ve saf sevgiden kat ettikleri bu yol, evlatlarına kocaman hoş birer kalp olarak dönecekti…
Cüneyt Arkın’ın ailesinden bahsettiği enfes yazıdaki en samimi cümleydi tahminen de: “Benim ailem işte bu türlü geniş çeşitliydi. Ben dostluğu, vefayı, sevgiyi, köpeklerimden, eşeğimden, kuzularımdan, kuşlarımdan öğrendim”.
Eğitim hayatı
Cüneyt, tüm bu yoksulluğun, yokluğun içinde hekim çıkacaktı. Annesinin ısrarıyla başladı okul hayatı. Eskişehir Necatibey İlkokulu’na gitti. Çocukluğu boyunca en sevdiği öyküler, menkıbeler oldu. Bir gün kamera karşısında bu kahramanlara can vereceğinden habersiz, Battal Gazi, Köroğlu kıssalarını okuyarak büyüdü.
Daha sonra Eskişehir Atatürk Lisesi’nde eğitim gördü. Sanata merakı da işte bu lise sıralarında çıktı ortaya. Sevdiği öyküleri yalnızca okumakla yetinmemişti. Artık onlardan yazmak istiyordu. Bu devirde kıssalar yazdı ve onları mecmualara göndermeye başladı. Lakin bir yandan da babasına yardım etmek için koyunlara bakmaya devam ediyordu. Koyun kokusu, onun derisiyle özdeşleşmişti artık; emeğini daima üzerinde taşıyordu. Natürel bu koku, bir diğeri için emeğin karşılığı olmayabiliyordu. Kolay kolay kimse yaklaşmazdı yanına; haliyle arkadaşı da yoktu.
İşte bu sıralardaydı büyük ablasının vefatı. Bir yandan yoksulluk, bir yandan hekim yokluğu, ablasının neden öldüğünü bile bilmeyişi… Sonunda sıra üniversiteye geldiğinde, hayatında en çok yokluğunu çektiği şeyin peşine düşmeye karar verdi. 1961’de, İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi’nden mezun oldu.
Üniversite vakitleri da hiç kolay değildi. Para diye bir gerçek vardı ve maalesef o da onlarda yoktu. İstanbul’da tren garında indiğinde birinci evvel sorduğu soru, “İstanbul’da en ucuza nerede yatılır?” olmuştu. Sirkeci karşılığını aldıktan sonra, burada bir otel odası buldu ve iki yılını bu odayı inşaat emekçileriyle paylaşarak geçirdi. Ders vakitlerinde okulda ders dinliyor, geri kalan vakitlerde da inşaatlarda çalışıyordu.
Hikaye yazmaya üniversite de devam etti. Hatta eğitimi sırasında arkadaşlarıyla şiirlerin ve kıssaların yer aldığı, “Erek” ismini verdikleri bir mecmua bile çıkardılar. 1957’de, Cemal Süreya ile tanıştı ve hikayelerini kıymetlendirerek Pazar Postası’na gönderdi. Doğal ilerleyişi müelliflik üzerinden olmayacaktı…
Açlığını aslında en hoş ve en kolay balık tutup kendine verdiği ziyafetlerle gideriyordu. Eğitiminde ilerledikçe konutlarda hasta bakıcılığı yapmaya başladı. Acı tatlı anılarıyla tamamladığı üniversite hayatı içinde bu günleri şöyle anlatacaktı yıllar sonra: “Evlerde 24 saat ağır hasta bekliyordum. Altlarını temizliyor, kriz anlarında tabibin talimat yazısına nazaran çabucak müdalale ediyordum. Birinci gün on lira aldım. Çabucak fırına koştum. On liralık ekmek aldım. Oburca, kusacak kadar yedim. Adeta çiğnemeden yutuyordum. Sonunda kustum.Ama tekrar yedim. Kalanları yatağımın başucuna koydum. Oda arkadaşlarım dalga geçiyorlardı. Umurumda değildi. Ekmekleri orada görmekle açlık endişemi yeniyor, huzur buluyordum.”
Sinemaya birinci adım
Askerlik yaşı gelip çatmıştı. Üniversiteden sonra memleketi Eskişehir’e döndü; askerlik görevini yedek subay olarak yerine getirdi. Bu sıralar Halit Refiğ, “Şafak Bekçileri” filmi için direktör koltuğundaydı ve bu sineması Cüneyt’in askerlik yaptığı yerde çekiyordu. Başrolünde Göksel Arsoy’un oynadığı sinema için gerçek subaylar kullanmak istedi ve bu sırada Halit Refiğ’in gözüne güzel Cüneyt takıldı. Sinemada oynamadı; fakat tanışmış oldular.
Askerlik bittikten sonra Cüneyt de hayatına döndü. Bir müddet Adana ve civarında doktorluk yaparak kazandı hayatını. Şöhret pek aklında yoktu tahminen, fakat çok hayali vardı. 1963’te Artist mecmuasının düzenlediği müsabakaya katıldı ve birinci oldu.
Kader ağlarını ihtimamla örüyordu. Yağmurlu bir gündü. Cüneyt, Beyoğlu’nda yürürken Halit Refiğ ile karşılaştı. Ayaküstü sohbette Halit Refiğ, “Gurbet Kuşları” sinemasını çektiğini söyledi ve Cüneyt’e bir rol teklif etti. Cüneyt de iş arıyordu aslında. Kabul etti ve başladı çalışmaya.
Hala “Fahrettin Cüreklibatır” ismiyle yaşıyordu. Sinemaya geçişte hayatında değişen birinci şey ismi oldu. Ona bir sahne ismi gerekiyordu. Hepimizin onu tanıyıp seveceği Cüneyt Arkın ismini ona gazeteci Vecdi Benderli verdi. Cüneyt Gökçer’den ismini, Ramazan Arkın’dan da soyadını almıştı.
Böylece Cüneyt Arkın sinemaya girişini yaptı.
Hayatını değiştiren sahne
“Gurbet Kuşları” filminin sonundaki dövüş sahnesini çekerken baht hala devam ediyordu işleyişine. Zira bu sahneden sonra Halit Refiğ, aksiyon sinemalarında yer almasını önerdi. Malkoçoğlular, Battal Gaziler, Kara Muratlar işte bu günün eserleri olacaktı.
Romantik birkaç sinemada de rol aldı aslında; ancak bir yandan da bu fikir aklına yatmıştı Cüneyt’in. İstanbul’a gelen Medrano sirkini duyduğunda bir şeyler öğrenebilirim niyetiyle orada bir iş bulmak için nerdeyse kapılarında yattı. Akrobasi eğitimleri karşılığında bir sene boyunca geceleri çalıştı bu sirkte. Ahır temizledi, en ağır işleri yaptı; fakat hiç gocunmadı. Meziyetlerini geliştirdi burada.
Ardından Kazak sirki geldi. Burada buluğu işte de, at binme tekniklerini öğrendi.
Ayrıca siyah jenerasyona ulaştığı 6 sene süren bir karate eğitimi aldı. Malkoçoğlu, Battalgazi sinemaları böylesine hummalı bir çalışmaların üzerine doğdu. Türk Sinemasında tiplerinin birinci örnekleriydiler onlar. Büyük bir hayran kitlesi bulmuştu kendine. Anadolu’nun esintisi buram buram sardığından sebep, kadro elbiseli adamların romantizmlerinden sonraki bu keskin geçişi sevmişti halk. Düzgün ve berbatın en şiddetli ortamlarda karşı karşıya gelişi, kılıç savaşları ziyadesiyle dikkat cazipti. Anadolu’nun bedelleri, kahramanın kendini feda eden sonsuz yüreği, bükülmeyen bileği birinci kere sinemadaydı.
Cüneyt Arkın’ın hayatından ve bu sinemalardan yola çıkarak verilen ileti şuydu aslında: Yeterliler çok çalışırlar ve vazgeçmezlerse, berbatların kazanma bahtı yoktu.
İşte bir sahnede bu türlü hayatı değişti Cüneyt’in ve Anadolu’da bir Cüneyt Arkın efsanesi yayılmaya başladı.
Dönemin sinemalarını çekmek için şimdiki üzere geniş çaplı bir yapım büyük bir lükstü. Özel efektlere ayrılacak bir bütçe pek mümkün değildi. Bunun yanında Cüneyt de sinemalarında o güç sahnelerin hepsinde kendisi yer almak istemişti. Bu her seferinde kendini büyük tehlikeye atmak demekti. Kolu, bacağı, beli derken ne çok sakatlık yaşayacaktı… “Sakatlıklar serisine bir yenisi daha eklendi” diye atılıyordu manşetler gazetelere. Malkoçoğlu, Kara Murat, Battal Gazi… Hepsi farklı birer emekti.
(İlk eşi ve kızı Filiz)
Cüneyt Arkın evlendi
Sanat hayatı onun için şimdi başlamıştı ki, 1964’te, kendisi üzere tabip olan Güler Mocan ile evlendi. 1966’da, Filiz ismini verdikleri kızları geldi dünyaya. Fakat bu evlilik pek de uzun sürmedi. 1968’de boşandılar.
Cüneyt, uygundan uyguna şöhret olduğunun farkındaydı. Kendi tabiriyle, bunu hayatının alt üst oluşundan anlamıştı. Öylesine yok olmak üzere olduğunun farkındaydı ki, neredeyse karşısına çıkan birine “Benimle evlen” diye yalvaracaktı.
Şöyle anlatacaktı daha sonra bu vakte ilişkin hislerini: “Artık kendimi yaşamıyordum. Sinemada var olma arbedesi, gereğinden fazla tanınmak, önemsenmek; bütün gençlik hayallerimi, kendim olarak yaşanma isteğimi yok etmişti. Yine de direniyordum. Birden fazla sefer öylesine bunalıyordum ki, hasretle, yoldan geçen bana sırtı dönük giden bir bayanın gerisinden koşup, ona yavaşça dokunayım ve “Ne olur benimle evlen” diye yalvarayım hayalleri kuruyordum”.
(Eşi Betül Hanım ve oğulları ile)
Yok olduğunu, yavaş yavaş eridiğini hissettiği bu süreçte bir partide onu gördü. Yavaşça yaklaştı. Tahminen de başında hala hayal kurmaya devam ediyordu. Neden sonra karşısındaki bu hoş bayanın garip bakışlarını fark ettiğinde sıyrılabildi fikirlerinden. Tekrar de derin bir hülyadaydı aslında. Kendini bir çocuk üzere özgür hissediyordu artık.
Sadece “Ben Dr. Fahrettin” diyebildi. Karşısındaki kocaman gözlerinden hüzünlü bir mavilik akıtan bu hoş bayan ise, “Betül” dedi ve sonra sustular. Bu birinci görüşte yaşanan şu sinema aşklarından üzere bir şeydi güya. Kısa bir müddet sonra evlendiler. Artık yalnız olmayacaktı. Onu saran niyetlerinin ortasında bir ortağı vardı ve “Betül, cennetim oldu” diyecek kadar çok seviyordu.
Bu evlilikten 1975’te dünyaya gelen birinci çocukları dünyaya masmavi gülümsemiş, aşklarını taçlandırmıştı. O sırada Kara Murat’ı çekiyorlardı. Üretimci Türker İnanoğlu, “Hayırlı olsun! Oğlunun ismi Kara Murat olsun” dedi. Murat koydu oğlunun ismini.
Aradan bir yıl geçmişti ki, Kaan Polat ismini verdikleri oğullarını aldılar kucaklarına. Cüneyt Arkın’ın tabiriyle, Murat, bir gözü, Kaan Polat, öbür gözü olmuştu…
Dostluk anlayışı
En yakın dostları Yılmaz Güney, Kemal Sunal, Tarık Akan’dı. Cüneyt Arkın için kurduğu dostluk, her şeyden önde geliyordu. Zira emeğin bedelini en uygun anlayan insanlardandı ve büyüdüğü şartları hiç unutmadı.
12 Mart (1971) periyodu yaşanıyordu. 1972’de düzenlenen 4. Altın Koza Sinema Festivali’nde heyet, Yılmaz Güney’i “Baba” sinemasındaki rolüyle “En Âlâ Erkek Oyuncu” seçti. Fakat devrin siyasi baskıları, bu mükafatı iptal etti. Mükafatın birinci oylamada “Yaralı Kurt” filmindeki performansıyla ikinci seçilen Cüneyt Arkın’a verilmesi kararlaştırıldı. Lakin Arkın, mükafatı reddetti. Nitekim de bir vakitler manşet oldukları gibi “Kralın halinden kral anlar”dı.
Tarık Akan ile de bu türlü bir anısı olacaktı. Akan, “Maden” sinemasını çekmek istiyor, lakin maddi durum sorun oluyordu. Arkın yetişti imdadına. Omuz omuza çektiler sinemalarını. Maden, işte bu türlü doğdu. 1978’de çektikleri bu sinema, dostu Akan’a, Altın Portakal’da En Güzel Erkek Oyuncu Ödülü’nü getirdi.
Aslında işte Yeşilçam’ı yaşatan, büyüten, bugünlere getiren bu birbirine kenetlenen hoş insanların varlığıydı…
Vatandaş Rıza
Bir yanda ünü, bir yanda ailesi; Cüneyt iki tarafta da dengeyi kurmuştu. Yeryüzünün tüm hoşluklarını yüzünde taşıdığına inandığı karısı, hayatına tarifsiz bir memnunluk getirmişti. O gülümsediğinde, tüm dünyası gülümsüyordu.
Hele çocukları da olduktan sonra, tüm sevgisini onlara vermekle yetinmedi. Her bildiğini de yavaş yavaş aktarmaya başladı. Şu günlerde babasının mesleğinin müsaadeden giden oğlu Murat, birinci kere kamera karşısına geçtiğinde 4 yaşındaydı.
“Vatandaş Rıza” sineması çekilecekti ve bir ana-oğul arayışı başlamıştı. İkisi de başka ayrı bulunup getiriliyor; ancak bir ortaya gelince aranan ahenk bulunamıyordu. Bir gün Cüneyt meskene geldiğinde, karısı da o anda Murat’ı kucağında uyutuyordu. Gözünün önündeki tablo, gözüne cennetten bir fotoğraf üzere göründü. Böylelikle karısı ve oğlu ile Vatandaş İstek çekimleri başladı.
Bir sahne var sonra onlara ölümsüz bir anı olacak: Aylardan Kasım. Öldüresiye soğuğun içinde yağmurlu bir gecede, itfaiye arabası su sıkıyor. Açlık grevinde Murat, açlık grevine katılan birinci yakını olacak babasının. Tazyikli su ve yağmurun içinden geçip “Beni babamdan kimse ayıramaz” deyip, babasının yanına oturacak.
Murat, hakikaten de küçücük vücuduyla dişleri takırdaya takırdaya, titreyerek “Beni babamdan kimse ayıramaz” dedi ve geldi yanına oturdu.
Bu güya bir sinemanın sahnesi değildi. Öylesine his yüklü, öylesine gerçekti ki, Cüneyt’in gözyaşları yağmura karıştığından pek anlaşılmamıştı.
İşte o andan sonra, hep “Bizi, birbirimizden kimse ayıramaz” demek düştü onlara. Tahminen de hayatlarının en süper anlarından birisiydi…
Kaçış
Kaan da bir sinemada oynadı: Kaçış. Cüneyt Arkın, mahpustan kaçıp oğluna kavuşmak için her türlü zorluğa karşı koyan bir babanın öyküsünü anlatıyordu bu sinema.
Bu sinemanın can alıcı sahnesinde de, Kaan, uzun sarı saçları, masmavi gözleri ve çilli yüzüyle babasına kavuştuğunda yaşanıyordu.
Kaan, küçük, sıcacık elleri ile babasının yüzünü hasretle okşuyor ve “Babam” diyordu.
Arkın, ailesinden bahsettiği yazısında, “Şimdi kocaman birer herif oldular. Hala öylesine içten ve hoş baba derler ki…” diye veriyordu bu sahnenin hakkını…
70’ler 80’ler – 90’lar ve sonrası
Romantik jön sinemalarıyla başladığı sinema mesleğini hareketli sinemalarla sürdüren Arkın, çabucak her karaktere can verdi. O, her sinemada aranan kan üzereydi.
70’ler, Arkın’ın şöhretinde doruğa ulaştığı vakitlerdi. Birçok toplumsal içerikli sinemada de rol almıştı aslında; lakin ünü Malkoçoğlu ile yayıldı. Artık yalnızca ülkesinde değil, yurt dışına da taşmaya başlamıştı. Bilhassa İtalya’da büyük ilgi görmüştü; orada “John Arkin” ismiyle tanınıyordu. Lakin lisan sorunu sebebiyle yurt dışı ünü kısa sürecekti. Halbuki Halit Refiğ’e nazaran, şu lisan sorunu olmasa dünyaca tanınacak bir oyuncu olabilirdi.
80’ler Mevt Savaşçısı, Sürgündeki Adam, Arbede, İki Başlı Dev üzere aksiyon sinemalarıyla geçti. Lakin bir tanesi vardı ki, yeri başka olacaktı. 80’lerin başıydı; 1982’de, direktör koltuğunda Çetin İnanç’ın oturduğu, Türk sineması için başka bir renk, Dünyayı Kurtaran Adam sinemasıyla sevenlerinin karşısındaydı Arkın. Bu sinema, dünya sinema tarihinde en berbat 100 sinema ortasına girdi. Vakitle bir kült sinema olacaktı. Ve yıllar sonra, eğlenceli bir proje ile bu sinemaya bir selam gönderildi. 2006’da, “Dünyayı Kurtaran Adam” sinemasının devamı niteliğinde “Dünyayı Kurtaran Adamın Oğlu” çekildi. Bu sefer Arkın, oğlu Murat ile kamera karşısına geçmişti.
90’lar ise, Arkın’ın polisiye dizilere yöneldiği yıllardı. Televizyon yükselişteydi ve sinema oyuncuları da yavaş yavaş bu tarafa yöneliyordu. Haliyle bu kadar eğitimden sonra onun başlangıcı polisiye ile oldu. 1992’de “Polis”, 1993’te “Zirvedekiler” ve “Merhamet”, 1995’te “Bizim Ev” üzere dizilerde yer aldı.
1998’de “Gülün Bittiği Yer” isimli sinemada oynadıktan sonra, 2000’de direktörlüğe soyundu ve “Oğulcan” ismini verdiği sineması çekti.
Yine 2003’te “Serseri” ve 2005’te “Köpek” isimli dizilerde yer aldı.
Ödülleri
Cüneyt Arkın, kuşkusuz Yeşilçam’ın en özel jönlerinden biriydi. Haliyle buralara gelirken geçtiği yollarda ödüllere layık görüldü.
1969’da “İnsanlar Yaşadıkça”, 1976’da da “Mağlup Edilemeyenler” sinemasıyla, Antalya Altın Portakal Sinema Festivali’nde; 1972’de ise, “Yaralı Kurt” sinemasıyla Adana Altın Koza Sinema Festivali’nde “En güzel Erkek Oyuncu” mükafatını aldı.
1999’da 36. Antalya Sinema Şenliği’nde “Yaşam Uzunluğu Onur Ödülü”ne layık görüldü. Bu mükafatı 2013’te aldığı 3 ödül izledi: Manisiz Hayat Vakfı tarafından “Yaşam Uzunluğu Meslek ve Onur Ödülü”, 18. Sadri Alışık Tiyatro ve Sinema Oyuncu Ödülleri’nde “Yaşam Uzunluğu Onur Ödülü” ve “2013 Yılı Kültür ve Sanat Ödülü”.
Hastalık süreci
Arkın, romantik jön sinemalardan hareketli sinemalara yanlışsız seyreden sinema hayatı boyunca çok çalıştı. Bizlerin bugün bir buçuk saat boyunca ekrana kitlenip izlediğimiz o sinemalar, hiç de kolay çekilmemişti. Arkasında koca bir emek vardı.
Öyle ki Arkın, at binme ve karatede uzman sportmen unvanına sahipti. Canı kıymetine dublör kullanmadan çektiği o sinemalar bedeninde birçok kırığa sebep oldu. Tahminen tüm bu yorucu çalışma temposu, tahminen biraz da vaktin tesiri Arkın’ı 2009’da hudut sıkışması sebebiyle hastaneye yatırdı. Tedavisi yaklaşık 3 ay sürdü. Neyse ki her şey olağana dönmüştü.
En son geçen hafta bir hastane haberi daha geldi Malkoçoğlu’ndan. Silivri’deki yazlığında tatil yaptığı sırada rahatsızlanan Arkın, hastaneye kaldırıldı. Kalp ve akciğerlerinde ıstırap yaşayan Arkın’ın tedavisinin sürdüğünü belirten hekimi, şükürler olsun ki hoş haberler verdi.
Kalbimizde yeri başka olan isimlerden hoş adam, neyse ki bizi bırakıp gitmedi. Elbette hiçbirimiz ölümsüz değiliz. Fakat yeniden de insan en sevdikleri konusunda daima pürtelaş. Bir an evvel eski sıhhatine kavuşmanı ve birçok yıllar sağlıklı bir formda bizimle kalmanı diliyorum…
İzlemeye doyamadığımız sinemaları ile kalbimize taht kurmuş, kimi vakit güzel jönümüz, kimi vakit Kara Murat’ımız, kimi vakit da Malkoçoğlu’muz olarak bir Cüneyt Arkın geçiyor bu dünyadan…
İyi ki…
Damla Karakuş
[email protected]
Not: Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.
Instagram: biyografivekitap
