Mehmet Akif Ersoy kimdir
Ulusuna bıraktığı İstiklal Marşı’nı yaşayarak yazan, yapıtlarında hoşu öğütlemenin peşinden giden adam, Mehmet Akif Ersoy’un hayat hikayesidir…
Bazen koskoca bir toplumun içinden geçen hisleri bir kişi söz eder. İşte Mehmet Akif Ersoy, o kişi. Türk ulusunun bugünlere gelişini, yaşarken aldığı yaraları, hislerini, ne varsa işte hepsini ulusuna İstiklal Marşı ile ikram etti.
O da her edebiyatçı üzere inandıklarının peşinden gitti. Kimine nazaran yolu doğruydu, kimine nazaran yoldan şaşıyordu. Fakat nihayetinde o, yetenekli bir şair, muharrir ve çok istikametli bir insandı. Bugün ise ortamızdan fizikî olarak ayrılışının 82. Yılı; lakin bir yandan da sonsuza dek bizimle…
Ruhun şad olsun Mehmet Akif Ersoy…
Çocukluğu
Mehmet, 20 Aralık 1873’te, İstanbul, Fatih’te, Karagümrük semtinin Sarıgüzel mahallesinde, Emine Şerife Hanım ve İpekli Tahir Efendi’nin oğulları olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona, “Mehmed Ragıf” adını verdi. Bir de “Nuriye” isminde kız kardeşi doğacaktı. “Ragıf” ismini doğum tarihini belirttiğinden babası vermişti ve babası vefat edene kadar da bu ismi kullandı. Fakat çok yaygın bir isim değildi. Vakitle ailesi ve arkadaşları, onu, “Akif” diye çağırmaya başladı. Vakitle “Mehmet Akif” oldu.
İstanbul’da doğmuştu, lakin nüfusa doğum yeri Çanakkale Bayramiç yazılmıştı. Zira Mehmet’in doğumundan sonra Tahir Efendi, burada imamlık yapmıştı. Nüfusa da burada kaydedildi. Birinci çocukluk vakitlerini burada geçirse de, çocukluğunun büyük bir kısmı annesi Emine Şerife Hanım’ın Fatih, Sarıgüzel’deki konutunda geçti.
Annesi Emine Şerife Hanım, Buhara’dan Anadolu’ya göç eden bir ailenin kızıydı. Babası Tahir Efendi de Kosova’nın İpek Kenti’nde doğmuştu. Bu sebepten İpekli Tahir Efendi diye anılıyordu. Kendisi Fatih Camii Medrese hocalarındandı.
Mehmet, aslında bir Arnavut olduğunu ise, 6 Mart 1913’te yazacağı şiirinde söyleyecekti. Şöyle başlıyordu şiiri: “Üç beyinsiz başın kaygısına, üç milyon halk”. Bu şiirinde kavmiyetçiliği eleştiriyordu. Kendini tanıttığı kısım ise sonundaydı ve şöyle diyordu:
“Bunu benden duyunuz,
Ben ki,
Evet, Arnavut’um…
Başka bir şey diyemem…
İşte perişan yurdum…”
Eğitim hayatı
Mehmet, bir gün çok taraflı, başarılı, büyük ve sonsuz bir adam olacağından habersiz, vaktinin adeti gereği, 4 yıl 4 ay ve 4 günlük bir çocukken başladı eğitim hayatına. İlköğretime Fatih’teki Buyruk Buhari Mahalle Mektebi’nde başladı. 3 yıl sonra da, iptidai, yani ilkokul kısmına geçti. Bu sırada babasından da Arapça öğrenmeye başladı. Daha sonra Fransızca ve Farsça da öğrenecek; ancak en değerlisi Türkçenin lehçe kullanımlarını çok yeterli yapacaktı. Öğretmene duyulan yakınlık ve sevgi, ileriki ömrümüzde pek çok şeyi etkiliyor, şekillendiriyordu kuşkusuz. Mehmet’in bu okulda bilhassa etkilendiği öğretmenlerinden “Hersekli Hoca Kadri Efendi” de devrin hürriyetperver aydınlarındandı ve onun Türkçe Öğretmeniydi…
Rüştiyeyi, yani ortaokulu da bitirmişti. Annesi, oğlunun medrese eğitimi almasını istiyordu. Lakin bu defa babasının takviyesi devreye girdi ve Mehmet, 1885’te, periyodun en beğenilen okullarından biri olan “Mülkiye İdadisi”ne kaydoldu.
Tabii hayat o denli daima tozpembe devam etmiyordu. 1888’de, babasını kaybetti; 14’ündeydi. Okulun en yüksek kısmındaydı ve hayli da başarılıydı. Lakin bir sonraki yıl da yaşanan büyük Fatih yangınında konutları yandı. Bu sefer de yoksulluk baş göstermişti. Babası Tahir Efendi’nin öğrencilerinden Mustafa Sıtkı, yok olan konutlarının yerine küçük bir konut yaptı. Ailecek bu konuta yerleştiler.
Ev sorunu çözülmüştü, lakin tekrar de yoksulluk sorunu yerli yerinde duruyordu. Mehmet bir an evvel meslek sahibi olmanın sıkıntısına düşmüştü. Artık yatılı okulda okumak istiyordu. Mülkiye İdadisi’nden ayrıldı ve yeni açılan dört yıllık birinci sivil Veteriner Yüksekokulu, “Ziraat ve Baytar Mektebi”ne gitti.
Mehmet’in hayatının gidişatını ilgi duyduğu öğretmenler belirliyordu adeta. Burada da Bakteriyoloji Öğretmeni Rıfat Hüsamettin Paşa, bilhassa olumlu bilimi sevdirmişti. 1893’te okuldan birincilikle mezun oldu.
İş hayatı
Sonunda sabırsızlıkla beklediği o gün gelmişti; Mehmet artık meslek sahibiydi. Mezuniyetini alır almaz Ziraat Bakanlığı’nda memuriyeti, 4 yıl devam edeceği Veteriner Müfettiş Yardımcılığı ile başladı ve 1893’te başlayan memuriyeti 1913’e dek sürdü. 750 kuruş maaşla başlamıştı.
Bu iş, ona seyahat imkanı da sunmuştu. Her ne kadar vazife merkezi İstanbul olsa da, birinci 4 yıl boyunca teftiş için Rumeli, Anadolu, Arabistan ve Arnavutluk’ta da bulundu. Hatta bir seyahati sırasında da İpek Kasabasına gitti ve amcalarıyla tanıştı.
Kendini geliştirdiği alanlar
Mezuniyetinden sonra iş hayatına atılmıştı, evet; lakin bir yandan da birinci iş Fransızcasını geliştirdi. İlerleyen 6 aylık süreçte Kur’an’ı ezberledi ve Hafız oldu.
Okul yıllarında spor en büyük hobisi olmuştu. Bilhassa mahalleden arkadaşı Kıyıcı Osman Pehlivan’dan güreş dersleri aldı. Başta güreş, sonra da yüzücülük en özel ilgi alanlarından olmuştu. Ayrıyeten koşu, uzun yürüyüşler ve gülle atma yarışlarına da katıldı. Karşılaşmalarda da epeyce başarılıydı. Tüm bunların yanında veterinerliğin son 2 yılında ağırlaştığı bir özel ilgi alanı daha geliştirdi ki, aslında bir bakıma tüm hayatını bunun üzerine kuracaktı: Şiir!
Okul sıralarında başlayan şiir ilgisi vakitle önemli çalışmalara da dönüştü. 183 ve 1894’te “Hazine-i Fünun Dergisi”nde birer gazeli yayımlandı. 1895’te de “Kur’an’a Hitab” ismini verdiği şiiri, ki bu birinciydi, Mektep Mecmuası’nda yayımlandı.
Memuriyetinin yanında edebiyata olan ilgisini şiir yazmaya, yayımlamaya ve Edebiyat Öğretmenliği yaparak ilerletti. Servet-i Fünun Dergisi’nde, Resmi Gazete‘de şiir ve yazıları yayımlandı. 1906’da Halkalı Ziraat ve Baytar Mektebi’nde “Kitabet-i Resmiye” (kompozisyon), 1907’de de Çiftçilik Makinist Mektebi’nde Türkçe dersleri verdi.
(Karısı ve İsmet Hanım ve çocukları)
Mehmet Akif evlendi
Mehmet’in hayatında her şey muntazam bir tertipte ilerliyordu. Bu tertibe bir de evlilik dahil etti. 1898’de, Tophane-i Amire Veznedarı Mehmet Emin Bey’in kızı İsmet Hanım ile evlendi. Bu evlilik ikili “Cemile, Feride, Suadi, Emin” ve “Tahir” ismini verdikleri beş çocuk getirdi.
Mehmet, tahminen babasını çok erken kaybetmesinden sebep çocuklarına karşı daima şefkat dolu oldu. Konutta bulunduğu vakit dilimlerini daima çocuklarının eğitimine ayırdı. Hepsi de çift lisan konuşuyordu. Kızı Suadi’nin resme olan yatkınlığını fark etmiş, en yeterli öğretmenlerden ders aldırmıştı. Cemile ve Feride de İngilizce çeviriler yapacaktı.
(Oğulları ile)
II. Meşrutiyet dönemi
1908’de II. Meşrutiyetin ilan edildiğinde Mehmet Akif, Umur-ı Baytar-iye Dairesi’nde Müdür Yardımcısıydı. II. Abdülhamid’in rejimine şiddetle karşı çıkıyordu. Bu periyot yazılarında kendini bariz bir halde aşikâr edecekti. Hatta meşrutiyetin ilanından 10 gün sonra Rasathane Müdürü olan arkadaşı Fatin Hoca’nın da yönlendirmesiyle İttihat ve Terakki Cumhuriyeti’ne üye olan 11 arkadaşına katıldı.
Ancak burada da karşı çıktığı bir durum vardı. Yeminde geçen “Cemiyetin bütün buyruklarına, bilâkayd ü koşul (kayıtsız şartsız) itaat edeceğim” cümlesinden rahatsız olmuş ve “sadece uygun ve yanlışsız olanlarına”şeklinde değiştirmişti.
Cemiyette hayli aktifti. Şehzadebaşı İlmiye Mahfelinde Arap Edebiyatı dersleri veriyordu. 1907 Kasım’ında Müdür Yardımcılığı misyonu devam ederken de Darülfünun’da Edebiyat-i Osmaniye dersleri vermeye başlamıştı.
II. Meşrutiyet, Mehmet Akif’e bilhassa yayın dünyasına atılması konusunda tesirli olmuştu. Arkadaşları Eşref Edip ve Ebül’ula Mardin ile 27 Ağustos 1908’de, dergileri “Sırat-ı Müstakim”in birinci sayılarını çıkardılar ve başyazarları da Mehmet Akif’ti. Birinci sayıda “Fatih Camii” ismini verdiği şiirini yazdı. 8 Mart 1912’de Ebül’ula Mardin mecmuadan ayrıldı ve sonrasında mecmuanın ismi da “Sebil-ür-Reşad” olarak değişti.
Şiirlerinde açığa çıkan görüşleri ve çalışmaları
Mehmet Akif, Mısırlı Alım Muhammed Abduh’un tesiriyle “İslam Birliği” görüşünü benimsemişti. Şiirlerinde de İstanbul mescitlerinde verdiği vaazlarında da bu görüşü yaymayı amaçlıyordu.
1910’da Arnavutluk İsyanı yaşandı ve bu duruma en çok üzülenlerden biri de Mehmet Akif’ti. Zira olacakları varsayım edebiliyordu. Doğabilecek isyanları önlemek için neler yapabileceğini düşünüyordu ki, Balkan Savaşı elini kolunu bağladı…
Söz konusu vatan olduğunda kendine mahzur olamıyor, kesinlikle bir şeyler yapma gereksinimi hissediyordu. 1913’te Müdafaa-i Ulusala Cemiyeti kuruldu ve Mehmet Akif, Recaizade Ekrem, Süleyman Nazif, Cenap Şahabettin, Abdülhak Hamid ile birlikte halkı edebiyat yolunda aydınlatmak için çalıştı. 2 Şubat 1913’te Bayezid Camii, 7 Şubat’ta da Fatih Mescidi kürsüsünden halka vatanı savunma daveti yaptı.
1914 başlarken Mısır ve Medine’yi içeren iki aylık bir seyahate çıktı. Buradan edindiklerini de “El Uksur’da” ismini verdiği şiirinde anlatacaktı.
(Kızları Feride ve Suadi)
Edebi yönü
Veterinerlikte öğrenciyken başladığı şiir tutkusu, ömrünün her adımına yayıldı. 1908’den itibaren artık aruz ölçüsünü kullanıyor, manzum kıssalar yazıyordu.
“Sanat, sanat içindir” görüşünden çok uzaktı Mehmet Akif ve dini istikameti ağır basan bir edebiyat usulü benimsedi. Kendi stilini oluşturduğunu söylemek de yanlış olmazdı. Lisan olarak da bilhassa “Milli Edebiyat” akımına karşıydı ve batılılaşma konusunda Tevfik Fikret ile daima bir çatışma içinde oldu.
Ulusun kaygısı, onun derdiydi. Bu his, güya onun ruhuna doğarken üflenmişti. Kıssaları de işte bundan mütevellit, halkın kaygısını anlatıyordu. Bilhassa Balkan Savaşı’ndan sonra destansı şiirler yazmaya da tartı vermişti. “Çanakkale Şehitleri’ne” ismini verdiği şiiri ise, birinci büyük destanıydı. İkincisine de “Bülbül” ismini verdiği Bursa işgali üzerine yazdığı şiirdi.
Üçüncüsü ve kuşkusuz kalbimize en dokunanı ise, İstiklal Savaşı’nı özetlediği İstiklal Marşı oldu.
Müslümanlığa yönelik çalışmaları
Balkan Savaşı, onun için büyük hayal kırıklığı olmuştu. Savaşın akabinde birinci olarak 1913’te Umur-i Baytriye’deki misyonundan ayrıldı. Bir yandan da daima hükümete karşıt düşen şeyler yazıyordu. 1914’te de Darülfünün Müderrisliği misyonundan ayrıldı. Artık yalnızca Halkalı Ziraat ve Baytar Mektebi’ndeki işine devam ediyordu.
1914’te, Harbiye Nezareti’ne bağlı Teşkilat-ı Mahsusa’dan bir teklif aldı ve Tunuslu Pir Salih Şerif ile İslam Birliği kurmak isteyen Almanya’ya gittiler. Burada, İngilizlerle birlikte Almanlara karşı savaşırken esir düşen Müslümanları bulundukları kamplarda incelediler. Buradaki Müslümanlar, Osmanlı’ya karşı savaştıklarının farkında bile değillerdi; onları aydınlatmak için anlatacak çok şeyleri vardı. “Berlin Hatıraları” ismini verdiği şiirini de şimdi Almanya’dayken yazdı ve Şebilürreşad’da yayımladı.
Bir yandan da Fransız ordusunda bulunan Müslümanlar için yazdığı Arapça beyannameler, cephelere uçaklardan atılıyordu.
Buradaki misyonlarını tamamladıklarında İstanbul’a döndüler. Çok geçmeden 1916’da da Teşkilat-ı Mahsusa onu bu defa Arabistan’a gönderdi. Arapları, Osmanlı’ya karşı kışkırtan İngiliz propagandasını püskürtecek bir karşı propaganda yapması için buradaydı. Misyonunun başındaydı; fakat öylesine çok taraflı olabiliyordu ki, bir yandan da Çanakkale Savaşı’nın gidişatını heyecanla takip ediyordu. 14 aylık savaş, bizim zaferimizle sonuçlanmıştı. Arabistan topraklarında aldığı bu haber karşısında duyduğu sevinci kalemiyle paylaştı ve “Çanakkale Destanı”nı yazdı.
Arabistan’dan döndüğünde de iki ayını Lübnan’da geçirdi. Bu kısa seyahat de ona “Necid Çölleri’nden Medine’ye” adını verdiği şiirini yazdırdı. Lübnan’da yaşayan Mekke Buyruğu Şerif Ali Haydar Paşa’dan aldığı davet ile bu ülkeye giden Mehmet Akif, burada Şeyhülislamlığa bağlı Dar-ül Hikmet-il İslamiye Cemiyeti Başkatipliği’ne atandı. Bu örgüt, Said Nursi, Ahmet Cevdet, Mustafa Sabri üzere isimler tarafından Osmanlı Devleti ve öteki İslam ülkelerinde çıkması mümkün dini problemlerin halledilmesi ve İslam aleyhinde gerçekleşecek rastgele bir konuya karşılık vermek hedefiyle kurulmuştu. Bulunduğu pozisyonun gerekli çalışmalarını yürüttüğü sırada, Mehmet Akif bir yandan da Said Halim Paşa’nın “İslamlaşmak” isimli yapıtını Fransızcadan, Türkçeye çevirdi…
Kurtuluş Savaşı’na katıldı
Tam da bu sırada Anadolu toprakları işgal altındaydı. Türk halkı bu duruma Kurtuluş Savaşı’nı başlatarak yanıt vermişti. Mehmet Akif de bu hareketin içinde olmalıydı. Çabucak yola koyuldu; 6 Şubat 1920’de, Balıkesir’de, Zağnos Paşa Camii’nde halkı coşkuya boğacak heyecanlı bir hutbe verdi. Heyecanı, halkı da sarmıştı doğrusu. İlgiyi ve daha yapabileceklerin fark eden Mehmet Akif, hutbesini daha da geniş alanlara taşımaya, konuşmalar yapmaya devam etti. Daha sonra da İstanbul’a döndü.
Mehmet Akif heyecan ve tutkuyla çalışmalarına devam ederken, Sebilürreşad İdarehanesi, Ulusal Mücadele’ye katılmak için Anadolu’ya gidenlerle İstanbul’da bulunan yakınları ortasında bilinmeyen bir haberleşme merkezi haline gelmişti. Mehmet Akif’in Kurtuluş Savaşı’nı destekliyor olması da, 1920’de, Dar’ül Hikmet’il İslamiye Cemiyeti’ndeki vazifesinden alınmasına sebep oldu…
İstiklal Marşı’nı yazma süreci
Ersoy’un, İstanbul’da hareket alanı epeyce kısıtlanmıştı. Misyonundan azledilmek üzereydi ve ondan az evvel oğlu Emin’i de yanına alıp Anadolu’ya geçti. Bu sırada Mustafa Kemal Paşa’dan, Sebil’ür-Reşad Dergisi’ni Ankara’da çıkarması için bir davet aldı. 24 Nisan 1920’de, TBMM’nin açılışının sonraki günü ulaştı Ankara’ya. Ulusal Mücadele’ye, şair, gazeteci, seyyah, hatip ve siyasetçi olarak katılmıştı.
467. sayıdan itibaren dergiye Ankara’da devam edildi. Tesiri o kadar büyüktü ki, Rusya, gazetenin ülkeye girişini yasaklamıştı. Zira ağır hislerin hakimiyetindeki Türk halkların etkilenmesinden korkuyordu.
Mehmet Akif’in Haziran’da Burdur’dan, Temmuz’da da Biga’dan milletvekili seçildiği ilan edildi. Burdur Milletvekilliği’ni seçen Mehmet Akif, 1920-1923 yılları ortasında, kayıtlarına “Burdur Milletvekili ve İslam Şairi” olarak geçtiği meclisteydi.
Akif’in fikirleri mecliste hayli önemseniyordu. Yunanların Ankara’ya ilerleyişi konusunda meclisin Kayseri’ye taşınması planlanırken, bir dağılma yaşanacağı kanısında olan Mehmet Akif’in, Ankara’da kalarak Sakarya’da yeni bir savunma sınırı kurulması fikri kabul edildi.
İşte bu devirde bir yandan da Ulusal Marş Müsabakası kelam konusuydu. Devrin Ulusal Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi Bey’in ricası ile arkadaşı Hasan Basri Beyefendi, Mehmet Akif’i de katılmaya ikna etti. 500 liralık ödül sebebiyle en başından beri müsabakaya katılmak istemeyen Akif’in en uygununu yazacağına meclisin itimadı tamdı. Aslında bir türlü kâfi bir şiir de şimdi sunulmamıştı. Akif sonunda müsabakaya katılacağını duyurduğunda ise, bazıları şiirlerini yarıştan çekti.
Akif, İstiklal Marşı’nı yazmış, orduya ithaf ve ikram etmişti; 17 Şubat’ta baş şairi olduğu Sırat-ı Müstakim’de ve Hakimiyet-i Milliye’de yayımlandı. 12 Mart 1921 Cumartesi, saat 17.45’te Hamdullah Suphi Bey’in mecliste okuduğu İstiklal Marşı, ayakta alkışlanmış ve ulusal marş kabul edilmişti.
Bu aslında onun en büyük ödülüydü; lakin bir de yarışta konmuş 500 liralık ödül vardı. Akif, bu mükafatı Hilal-i Ahmer bünyesinde bayan ve çocuklara iş öğreten ve cepheye elbise diken Dar’ül Mesai Vakfı’na bağışladı.
(Fotoğraf Kahireden ve gerisinde şöyle yazıyor: “Evvela Ferdâ Kadın’a, sonra babasına, daha sonra annesine (…) Şaban 347, Ferda Kadın’ın dedesi Miehmet Akif”)
Mısır’da geçen yıllar
Mehmet Akif, artık İstiklal Madalyası Ödülü’nün sahibiydi. Kuşkusuz yaptıklarıyla onur duyuyordu. 1922’de sıhhat problemleri sebebiyle milletvekilliği misyonundan istifa etti. Daha doğrusu 1923 Martı’nın son günlerinde bir anda ortadan kaybolan yakın arkadaşı Trabzon Milletvekili Ali Şükrü Bey’in, Mustafa Kemal’in Muhafız Alayı Kumandanı Topal Osman’ın öldürdüğü ortaya çıkmıştı. Mehmet Akif de kendisine yaşayacak yeni bir yer bulması gerektiği kanaatine varmış ve sıhhatini mazeret ederek istifa etmişti.
Mısır Hıdivi Abbas Halim Paşa, bir müddettir kendisini ülkesine davet ediyordu. Davete icabet etmeye karar verdi ve kışları Mısır’da geçirir oldu. 1926 kışından sonra ise, dönmeyecekti. Lakin gitmeden evvel Diyanet İşleri Başkanlığı ile Kur’an-ı Kerim’in mealini hazırlamak için mutabakat imzalamıştı. Onun Kur’an çevirisi için en uygun kişi olduğu bilindiğinden zati 1908’den beri bu hususta bir ısrar vardı. Lakin o, çeviri işine kalkışmak hiç istemiyordu. Sonunda meal yazmak konusunu kabul etmişti. Kahire yakınlarındaki Hilvan’a, bilhassa 1926’dan sonra temelli yerleşmişti. Adeta inzivaya çekilmişti. Kur’an’ın meali üzerine çalışıyordu. Bir yandan da Kahire’deki “Camiat-ül Mısriyye Üniversitesi”nde 1925-1936 yılları ortasında, Türk Lisanı ve Edebiyatı dersleri verdi.
Bu ortada en ünlü yapıtı Safahat de, 1924’te Türkiye’de basılmıştı.
Mehmet Akif, bu sırada ülkede Ulusal Din Projesi’nin hayata geçirileceğini öğrendi ve kendi çalışmalarının da projede kullanılacağını düşünerek muahedeyi 1932’de feshetti. Lakin bugüne kadarki çalışmalarını da yakın dostu Yozgatlı İhsan Efendi’ye emanet etti. Ölür de geri gelmezse yakmasını vasiyet etmişti.
Bu sırada Kur’an’ın meal ve yorumlama vazifesi Elmalılı Hamdi Efendi’ye verildi.
Onun bu gidişi, kimi kaynaklarca, 1924 Halifeliğin Kaldırılması ve 1925 Şapka Kanunu ile ilişkilendirilerek de açıklanacaktı.
Mehmet Akif Ersoy öldü
Mehmet Akif, siroz hastalığına tutulmuştu. Hava değişikliği niyetiyle evvel Lübnan’a sonra da Antakya’ya gitti. Lakin Mısır’a döndüğünde daha da hasta hissediyordu. Topraklarına dönme muhtaçlığı duyuyordu; 17 Haziran 1936’da tedavi olmak gayesiyle İstanbul’a döndü.
Artık çok uzun bir vakti kalmamıştı hayatta, 6 ay daha dayandı. İstanbul, Beyoğlu’ndaki Mısır Apartmanı’nda 27 Aralık 1936’da hayata gözlerini kapadı. Cansız vücudu, Edirnekapı Mezarlığı’na defnedildi. Üniversiteli gençler 2 yıl sonra mezar taşını yaptırdı.
1960’ta mezarlık yol inşaatı sebebiyle Mehmet Akif’in mezarı Edirnekapı Şehitliği’ne nakledildi.
Cenazesi ise, hem buruk hem göz yaşartıyordu. Mithat Cemal Kuntay, Mehmet Akif’in cenazesini şöyle anlatıyordu:
“Cenaze Beyazıd’dan kalkacak. Oraya gittim. Kimseler yok, cenazenin geleceği aşikâr değil. Çok sonra birkaç kişi göründü. Biraz sonra çıplak bir tabut geldi. “Bir fukara cenazesi olmalı” dedim. O anda, Emin Efendi Lokantası’nın sahibi Becerikli Usta elinde bir bayrakla cenazeye koştu. Sebebini anlamadım. Tekrar o anda yüzlerce genç, üniversitenin büyük sancağına çıplak tabutu sardılar. Ellerimi yüzüme kapadım. Cenazeyi tanımıştım. Al sancaklı siyah Kabe örtüsüne sarılan tabut, üniversite gençlerinin bir ürperme görüntüsü olan elleri üzerinde gidiyordu. Cenazenin gerisinde devlet ismine hiç kimse yoktu. Bu mahşeri kalabalık kendi kendilerine gelenlerin saflarıydı. Sadece cenaze için gelmişlerdi ve bu şahidi olmayan hoş dostluktu”.
Türk ulusuna bıraktığı sonsuz bir marş ve ders niteliğinde birçok öğüt ile bir Mehmet Akif geçti bu dünyadan…
İyi ki…
Damla Karakuş
[email protected]
Not: Biyografisini okumak istediğiniz şahısları lütfen bizimle paylaşın.
Instagram: biyografivekitap
